Kilka parametrów.
Potencjometry: 1x Volume, 1 x Tone
Przełącznik: 5-cio pozycyjny
Przetworniki: 2 x Yamaha Alnico Single Coil, 1 x Yamaha Alnico Humbucker
Progi: 22
Podstrunnica: Palisander (rosewood)
Osprzęt: Chromowany
Mostek: Yamaha Vintage Tremolo
Menzura: 647,7mm (25 1/2")
Kształt korpusu: Typu strat
Korpus: Olcha (alder)
Konstrukcja: Gryf przykręcony (Bolt-on)
Kolor: Czarny
Gryf: Klon (maple)
Dźwięk.
Czyli najważniejsza sprawa dla gitarzysty. Tutaj muszę przyznać: wiosło ma potencjał. Z układem przetworników HSS i rozłączaniem cewek mamy chyba najwięcej możliwości spośród wszystkich gitar. Dodatkowo w wersji V mamy przystawki Alnico, czyli opcja lepsza niż standardowa. Na gryfowym singlu bez problemu zagramy bluesa czy inne lekkie gatunki, a mostkowy humbucker z łatwością poradzi sobie z hard rockiem czy lżejszym metalem.
Trzeba tu jednak powiedzieć, że humbucker w Pacifice nie brzmi tak pełnie czy mięsiście jak w Gibsonie. Ma on specyficzne brzmienie, które raczej dyskwalifikuje go z najcięższych gatunków. Tak czy inaczej bezproblemowo można na nim zagrać Black Sabbath czy Led Zeppelin. Po rozłączeniu cewek imituje on singla. Czemu imituje? Nie nazwałbym tego single coil, gdyż jakość dźwięku jest conajmniej poniżej przeciętnej... Za to ta opcja ma dużo "góry", więc jest przydatna do grania np. funku.
Czas na singiel gryfowy. To poezja. Jest on chyba najfajniejszą częścią gitary, brzmi o wiele lepiej i pełniej niż inne przystawki. Możemy nawet uzyskać na nim czystą fenderowską "szklankę"!
Podsumowując: jest to bardzo uniwersalne wiosło, bez problemu poradzi sobie w bluesie czy rocku, za to do metalu za bardzo nie pasuje.
Wykonanie.
Gitara sprawia wrażenie porządnej. Przede wszystkim należy powiedzieć, że jest cięższa od innych gitar. Tak. Według mojej wagi jest to 3,5 kg. To czuć, podnosząc Yamahę. Taki na przykład Epiphone G400 wydaje się przy niej piórkiem. Wykonanie jest porządne, wszystkie przełączniki i potencjometry działają bezproblemowo (choć w moim egzemplarzu potek tone działa lekko). Przy cieńszych strunach miałem problem z podciągnięciami, mianowicie struny wyskakiwały z rowków... ale teraz tego wiem, że był to błąd pierwszych prób, więc nie zapiszę tego jako wadę.
Wajchy tremolo nigdy nie używałem. Jak wiadomo, w tańszych gitarach takie elementy po prostu nie działają... Ja zablokowałem mostek, wkładając pięciogroszówki ;) Po takim zabiegu gitara jest bardzo stabilna - potrafi trzymać strój nawet do tygodnia!
UPDATE: Wypróbowałem tremolo. Wrażenie? Pozytywnie. Nie zanotowałem utraty stroju, można się powygłupiać :)
Klucze sprawiają wrażenie bardzo porządnych. Jednakże przy podciągnięciach o 3 półtony struna E1 lubi tracić te 10-15 centów stroju (używam ciężkich strun, jedenastek).
Negatywne wrażenie sprawiła plastkiowa okrywka wejścia Jacka, któa po prostu rozpadła się na dwa kawałki. Kupno nowej = 5 złotych :P
Wygoda gry.
Gitara jest BARDZO wygodna. Możliwe jest ustawienie naprawdę niskiej akcji strun! Szczerze, grając na Fenderze meksykańcu, tęskniłem do swojej Yamahy. Trzeba oddać sprawę, Fender był pewnie nieustawiony, a struny stare, ale jednak świadczy to o jakości Pacyfiki. Pomimo problemu z bendami gra jest bardzo wygodna.
Gitara nie ma długiego sustainu. Nie dość, że to stratocaster, to jeszcze budżetowy. Dźwięk zanika po kilku sekundach :(
Podsumowanie.
Gitarę uważam za jedną z najlepszych dla początkujących graczy. Jest najlepszym wyborem w cenie do 700-800 zł za używkę. Wspomniane mankamenty nie przeszkadzają za bardzo w grze. Świetny wybór dla każdego bluesmana i rockera!
