Jak grać szybko (shred) ale bez schematów?

Interesuje mnie opanowanie gry na instrumencie w taki sposób jak moi idole. (R. Rhoads, Alex Skolnick [konkretnie solo z utworu Electric Crown], Marty Friedman).

Konkretnie chodzi o tą swobodę w ich ciekawych i szybkich zagrywkach.
Staram się uczyć różnych licków z yt, ale dogrywając się do jakiegoś podkładu (impro) gram i tak głównie pentatoniką. Wyżej wymienieni mistrzowie również ale z innym rezultatem... moje zagrywki natomiast są sztampowe, gdy chcę maxymalnie zagęścić ilość dźwięków to albo zamykam się w jakimś powtarzalnym licku albo gram dosłownie co popadnie w obrębie pentatoniki lub heksatoniki bez większego ładu i składu.
Znam ludzi którzy potrafią shredować tak, że latają po gryfie przy okazji zamiatając palcami, a brzmi to na prawdę świetnie i nie słychać w tym powtarzalnych schematów.

Pytanie brzmi: Czy shrederzy mają wyuczone schematy opalcowania swoich mega szybkich zagrywek czy wymyślają na bieżąco tak skomplikowane licki? (A jak Wy?)

Co robić, żeby się rozwijać w shredzie i przy okazji nie zamykać się w schematach?

to są lata praktyki, w jeden wieczór się tego nie nauczysz.

No to jest oczywiste przecież. Skoro już komentujesz to lepiej napisz od czego zacząć, na co spojrzeć potem i na czym poprzestać :p

na czym się skupić? Na graniu... Ogrywaj nowe skale, nie stój w miejscu, improwizuj, wymyślaj jakieś fajne zagrywki, poprawiaj je, wszystko przyjdzie z czasem, oczywiście jeśli w tym czasie będziesz coś robił.

Myślisz, że oni nie przygotowują się do takich zagrywek? Kiedyś jeden saksofonista jazzowy ćwiczył przez 7h jeden dźwięk. Randy Rhoads z tego co o nim mówili był tytanem pracy. Na trasie koncertowej z Ozzym potrafił znaleźć lokalnego nauczyciela, żeby sprawdzić czy może nauczyć się czegoś nowego.

czyli te szybkie potoki dźwięków (w impro oczywiście - nie mówie o zapisanych solówkach) są z góry zaplanowane, przećwiczone i wykorzystane w odpowiednim momencie? No pytam bo nie wiem czy jest sens uczyć się a blachę jakiś tam licków z neta :p

Wiesz, najczęściej to są mimo wszystko dobrze wykształceni muzycy, którzy świetnie wiedzą co chcą zagrać i mają perfekcyjnie ograne skale, w których się poruszają. Tak, to jest pamięć mięśniowa czegoś co bywało już wcześniej ograne, ale też zaadaptowanie układu nerwowego do takiej prędkości. Wiedzą co nastąpi po po kilku note'ach i w jaką stronę to ciągnąć i jak daną improwizacje poprowadzić.Generalnie taką biegłość osiąga się po pewnym czasie. Po jakim to już sprawa indywidualna dla każdego.

Też na początku zderzenia się z muzyką myślałem, że to się bierze "znikąd", ale jednak nie. To są setki godzin ogrywania instrumentu, a najczęściej ogromna wiedza, wiedza i jeszcze raz wiedza.

ElTorro pisze: po kilku note'ach

Litosci... :)

Możesz rozwinąć?

Dołączam się do życzeń: litości. Rozwijać chyba nie ma co.

Do tematu: Bez schematów? Trochę zależy, jak definiować schemat w tym przypadku, ale nuty i konwencje i doświadczenie nie przychodzą chyba bez wiedzy? Praca, praca, praca, upór, motywacja, talent.

Samym talentem raczej tego się nie załatwi (tzn. taka jest statystyka), chyba, że jest się przysłowiowym Jankiem.

Po to są schematy, żeby było wiadomo, co się gra i co warto grać (= co z czym dobrze zabrzmi) i żeby było łatwiej się uczyć.

Jednak prosiłbym o rozwinięcie, bo nie do końca wiem jak zrozumieć ten "pocisk". Sam dla siebie chciałbym się dowiedzieć czego dotyczyła gafa?

Twoje "note'ach" do chu.a wafela! Ja ostatnio mam wrażenie, że w naszym języku brakuje wyrazów. W mediach ludzie zaczynają używać wyrazów z języka angielskiego. Kur.a! Jak by w naszym języku nie było odpowiedników i to NASZYCH!
Uffff już mi lepiej ;)

Aaaaa... No panowie bez przesady. Byłem przekonany, że anglojęzyczna terminologia nikogo nie obrazi ;)

"note'ach". Brzmi to dla mnie idiotycznie, skoro jest słówko "nuta" (choć i tak powinno chyba być "dźwięk", gdybym miał się czepiać :) Nie jestem za polonizacją wszystkiego na siłę, ale "nuta" nie jest niczym nowym i raczej już nie razi; tym bardziej razi angielska wersja. (Np. linuxowcy mogą mówić, że w lilo mają już trzy kernele, bo "trzy jądra" może brzmieć podejrzanie. A tak będzie śmiech tylko z lilo, bo to staroć nieziemska.)

No ok. Nie będziemy robić już chłopakowi śmietnika z tematu.
Tekst o linuxie mnie zagiął. Nie mam wiedzy na ten temat. :)

E tam, śmietnik jak śmietnik... przynajmniej fajnie się czyta, a i tak nic się nie dowiedziałem nowego.

Zacząłem uczyć się jakiś licków i trochę ruszyłem rock discipline oraz inne szkółki np. lekcje Gary'ego Holda albo Martyego Friedmana. No postępem można nazwać to, że poprawnie wykostkuje to co kiedyś grałem tylko legato.

W sumie to pomocny byłby konstruktywny komentarz odnośnie mojej improwizacji:
improwizacja-t89294.html
[na jakość proszę przymknąć oko, nie ona jest tu najważniejsza ;) ]